Paarden

Het is vaak niet meteen duidelijk aan wie het weilandje toebehoort of wie de eigenaar van de paarden is. Een stukje land dat over was, zo lijkt het. Aan de rand van een natuurgebied, achter een rijtje huizen. Eens per dag komt er iemand langs die toeziet. Die het hooi opschudt, de waterbak bijvult. Paarden houden als liefhebberij.
 
Maar in nieuwbouwwijken zie je ze ook: grote zandbakken waar raspaardjes mogen uitblazen na hun rondjes in de manege. Want waar huizen zijn gebouwd en boeren hun grond hebben afgestaan, zijn stal en boerderij vanwege het pittoreske karakter nogal eens overeind gehouden. 
 
Een hele kudde paarden buiten zetten: niet doen. Dan gaan ze knokken. Dan komt er een rangorde en wil er een de baas spelen. Ook zet je een hengst niet zomaar in zo’n kudde – tenzij je veulens wilt. Daarom wordt het land met schrikdraad verdeeld in compartimenten. Duo’s, dat werkt het beste. Koppeltjes die eerst een poos aan elkaar hebben mogen snuffelen en vriendschap hebben gesloten.