Hier is het feestje

Mij trof een ander bouwsel: het witte doek waarmee dit circus zijn tent had opgeslagen. Die plastic ramen, het plastic kozijnpatroon daarop, de vloer van houten palletplanken. Het puntdak, dat de grauwe lucht in torende als een minaret in een oer-Hollands sprookje.

(…)

Iederéén was er, ooit. Want wie kent niet die tempels van Hollandse polderpret? Ze staan overal. Je hoeft ze alleen maar te zien, zoals Werry Crone deed toen hij zijn oog liet gaan over het Hollands landschap. Twee jaar lang keek hij om zich heen, het ontaardde in niets minder dan wat je zou kunnen omschrijven als een sociaal-geografische verkenning van de welvaart in Nederland, aan de hand van een bijzonder fenomeen.

(…)

Die verkenning leert: de partytent – ‘fuifplastiek’, zeggen de Vlamingen zo veel treffender – is een onlosmakelijk deel van het landschap geworden. Altijd steken die witte hoedjes de kop op, als zwammen in het herfstbos. Ze gedijen op elke grondsoort. In de voortuin van de Vinexwijk, op het straatfeest, bij het hardloopevenement, bij de Libelle Zomerweek, bij de kerstboomverkoper of de Nieuwjaarsduik. Er worden huwelijken in voltrokken.