Elektrische kinderauto

Folkert Koelewijn staarde op een dag met een kop koffie uit het raam toen hij een vreemd, elektrisch geluid hoorde. Hangend naar buiten zag hij een kleuter in een microversie van een Maserati rijden: aangestuurd door de afstandsbediening, die werd bediend door zijn glunderende vader. Gefascineerd sloeg hij het tafereel gade. Is dat speelgoed voor je kind, of zit er een andere gedachte achter? Koelewijn had dit nooit eerder gezien en besloot zich te gaan verdiepen in de wereld van de elektrische kinderauto’s. Niet alleen in die auto’s zelf, maar juist ook in de bestuurders-op-afstand.

(…)

De coureurtjes crossen als kleine Max Verstappens door de buurt. ‘Het viel me op dat het merendeel van de kopers redelijk gemiddelde gezinnen zijn’, zegt Koelewijn. Hij vindt het een fascinerend contrast. Eigenlijk zijn vooral de vaders autogek. ‘Zij steken veel tijd in het zo uniek en exclusief mogelijk maken van hun droomauto.’ Of de elektrische kinderauto moet een exacte kopie worden van hun eigen auto. ‘Een mini-me-versie.’