Cor

Nederlands bekendste wielerfotograaf werd onlangs op weg naar de Ronde van Noorwegen aangesproken door een jonge wielrenner in de vliegtuigstoel naast hem. ‘Bent u dé Cor Vos?’ De jongen had zichtbaar een ander beeld van de leverancier van zijn Facebook-foto’s.

(…)

Vos had zich zijn carrière anders voorgesteld: hij wilde zelf professioneel wielrenner worden. Op zijn zestiende ging hij met een vriend naar een wedstrijd en sprak met enkele renners. ‘Ik raakte besmet met het wielervirus, werd verliefd op die sport.’ Hij begon fanatiek te trainen en toen de Nederlander Jan Janssen in 1968 de Tour de France won, was Vos overtuigd. Hij was een van die mannen van wie Vos dacht: zo wil ik ook worden. ‘Hij had aanzien in de sport en werd geadoreerd.’

(…)

Een goede wielerfoto mag nooit oubollig zijn, zegt Vos. Er moet emotie inzitten: de ultieme demarrage, ellende, pijn en euforie. ‘Het draait om bloed, zweet en tranen’, zegt Carla. Vos snapt het gevoel van de wielrenner. ’Ik heb het fingerspitzengefühl van deze sport, het dna. Ik ben een hele harde werker die het leuk vindt om bij die wielrenners te zijn.’