Ad

Ad Nuis vond via via een baantje bij een bruidsfotograaf, kocht een camera en timmerde op zolder bij zijn ouders een kleine doka. ‘Dat vond ik wel leuk. Met de fiets de polder in en dan dat gehocuspocus in zo’n ontwikkelbakje.’ Met een serie over zijn buurman die schoenmaker was, werd Nuis in 1981 aangenomen op de School voor Fotografie en Fotonica in Den Haag.

(…)

Met zijn vouwfiets in de achterbak rijdt fotograaf Ad Nuis iedere maand naar België. Op een willekeurige plek ergens in Wallonië of Vlaanderen parkeert hij zijn auto en fietst verder, zoekend naar een goede ‘Nuis’ voor zijn column in de Belgische krant De Standaard. De fiets is ideaal voor de fotograaf van ‘het kleine bestaan’. In de auto rijd je te snel om goed te kijken, maar lopen gaat te langzaam.

(…)

Nuis is betrokken en geëngageerd, maar wel met humor en een knipoog. Van actie met een K, als in ‘aksie’, houdt hij niet. ‘Met mijn foto’s zal ik de wereld niet veranderen. Zo serieus neem ik het allemaal niet.’ Het gaat hem om het tonen van de wereld van mededogen, van vergankelijkheid: twee mensen die samen een wandeling maken of een vrouw die bezig is met de installatie van een ruim assortiment kerstversiering in de tuin. ‘Die kleine wereld is mijn wereld, het staat heel dicht bij mij.